Âl-i İmrân Suresi 156. Ayet Meali, Arapça Yazılışı, Anlamı ve Tefsiri

Âl-i İmrân Suresi 156. ayeti ne anlatıyor? Âl-i İmrân Suresi 156. ayetinin meali, Arapçası, anlamı ve tefsiri…

Âl-i İmrân Suresi 156. Ayetinin Arapçası:

يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا لَا تَكُونُوا كَالَّذ۪ينَ كَفَرُوا وَقَالُوا لِاِخْوَانِهِمْ اِذَا ضَرَبُوا فِي الْاَرْضِ اَوْ كَانُوا غُزًّى لَوْ كَانُوا عِنْدَنَا مَا مَاتُوا وَمَا قُتِلُواۚ لِيَجْعَلَ اللّٰهُ ذٰلِكَ حَسْرَةً ف۪ي قُلُوبِهِمْۜ وَاللّٰهُ يُحْي۪ وَيُم۪يتُۜ وَاللّٰهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَص۪يرٌ

Âl-i İmrân Suresi 156. Ayetinin Meali (Anlamı):

Ey iman edenler! Sizler, seferde iken ölen yahut savaşırken şehit düşen kardeşleri ile ilgili: “Eğer yanımızda kalsalardı ne ölür, ne de öldürülürlerdi” diyen kâfirler gibi olmayın! Allah, böylesi duyguları o kâfirlerin kalbinde bir pişmanlık ve üzüntü haline getirecektir. Oysa hayat veren de öldüren de Allah’tır. Allah, yaptıklarınızı hakkıyla görmektedir.

Âl-i İmrân Suresi 156. Ayetinin Tefsiri:

Cenâb-ı Hak, kullarının kendisine karşı tevekkül ve teslîmiyet
içinde olmasını arzu buyurur. Gerekli önlemleri aldıktan sonra Allah’a
güvenip kadere rızâ göstermelerinin kendileri için daha hayırlı bulunacağını haber
verir. Mü’minler, kâfirler gibi kendi akıl ve önlemleriyle kaderi
değiştirebileceklerini düşünmemelidir.

Uhud sonrası münafıklar, şehîdler için:

“–Bizim yanımızda olsalardı öldürülmezlerdi” dediler. (Vâkıdî, el-Meğâzî,
I, 317)

Fâsık Ebû Âmir, Uhud’da harp meydanını gezerken, şehîd olan oğlu
Hanzala (r.a.)’ı gördü. Göğsüne teperek:

“–Sen ikinci dîne girmekle felâkete uğradın! İşte ben senin
vurulup düştüğün yere kadar gelmiş yer alıyorum, ey şeref kirletici oğul! Eğer
sen evlatlık vazifeni yapıp babanın sözünü dinlemiş olsaydın, hiç kuşkusuz
ölmez, yaşardın!” dedi. (Zehebî, Siyer, I, 132)

Resûlullah (s.a.s.) ve ashâbı ağır yaralı vaziyette Medine’ye
döndüklerinde, münafıklarla yahudiler sevinip gülüyor ve en çirkin kelimeleri
açıkça söylüyorlardı. Münafık başı Abdullah b. Übey’in, samîmî bir müslüman
olan oğlu Abdullah da Uhud’da yaralanmıştı. Sabaha kadar ateş yakıp yaralarını
dağlamakla meşgul oldu. Babası kendisine:

“–Onunla bu biçimde savaşa çıkman doğru değildi! Muhammed beni dinlemedi
de çocuklara uydu. Vallahi ben böyle bulunacağını gözümle görür gibiydim” deyip
duruyordu.

Oğlu da cevâben:

“–Allah Teâlâ’nın, Rasûlü’ne ve müslümanlara takdir edip başlarına
getirdiği şey, her şeyden daha hayırlıdır” diyordu. (Vâkıdî, el-Meğâzî, I,
317)

Hiç kuşkusuz, inançsızların sahip olduğu bu düşünce yapısı, onları
hayat boyu rahatsız edip üzüntülere garkeder. “Şöyle yapsaydık böyle olurdu,
şunu yapmasaydık bu başımıza gelmezdi” şeklindeki anlayışlarıyla, kalplerinde
dâimâ bazı şeylerin hasretini ve acısını çeker dururlar. Yakınlarını ölümden
alıkoyamadıkları için kederlenirler. müslümanlar da onlara büyük bir metânetle
Allah’a îtimatlarını gösteren yanıtlar verince, sıkıntı ve buhranları büsbütün
artar.

Münafıklar bu anlayışları sebebiyle, ticârî seferlere ve cihada
çıkmaya cesâret edemezler. Cesur müslümanlar büyük kârlar yahut ganimetler elde
ederek döndükçe de pişmanlık ve hüzün duyar, tahassür içinde kalırlar.
Âhiretteki pişmanlık ve acıları ise daha büyük olacaktır.

Halbuki insana yaşamı veren de onu öldüren de Allah’tır. Eceli
gelmeyen bir insan Hâlid b. Velîd (r.a.) gibi en ön safta yüzlerce savaşa
katılır ve vücûdunun her yerinden yara alır, fakat ileri yaşlarda yatağında can
verir. (İbnü’l-Esîr, Üsdü’l-ğâbe, II, 111). Kimisi de evinde bir yudum
suyu içerken boğulur.

Allah Teâlâ, kullarının bütün yaptıklarını görmektedir. Öyleyse
kâfirler gibi davranmayıp hakiki mü’minlerin yolundan gitmeli, Allah’a güvenip
dayanmalı ve şu gerçeği aklından çıkarmamalıdır:

Âl-i İmrân Suresi tefsiri için tıklayınız…

Kaynak: Ömer Çelik Tefsiri

Âl-i İmrân Suresi 156. ayetinin meal karşı karşıya geldirması ve diğer ayetler için tıklayınız…