Tevbe Suresi 26. Ayet Meali, Arapça Yazılışı, Anlamı ve Tefsiri

Tevbe Suresi 26. ayeti ne anlatıyor? Tevbe Suresi 26. ayetinin meali, Arapçası, anlamı ve tefsiri…

Tevbe Suresi 26. Ayetinin Arapçası:

ثُمَّ اَنْزَلَ اللّٰهُ سَك۪ينَتَهُ عَلٰى رَسُولِه۪ وَعَلَى الْمُؤْمِن۪ينَ وَاَنْزَلَ جُنُودًا لَمْ تَرَوْهَا وَعَذَّبَ الَّذ۪ينَ كَفَرُواۜ وَذٰلِكَ جَزَٓاءُ الْكَافِر۪ينَ

Tevbe Suresi 26. Ayetinin Meali (Anlamı):

Sonra Allah, Rasûlü’nün ve mü’minlerin üzerine iç huzuru ve güven duygusu veren rahmetini indirdi, bunun bunun yanında göremediğiniz ordular gönderdi ve o inkârcıları ağır bir yenilgiye uğrattı. Kâfirlerin cezası işte budur!

Tevbe Suresi 26. Ayetinin Tefsiri:

Allah
Resûlü (s.a.s.), Mekke’nin fethinden sonra Sadece Kâbe’deki putları yıkmakla
kalmamış, civar bölgelere de mücâhit gruplar gönderip her tarafta bir tevhîd
temizliği başlatmıştı. Lakin bu durumu, Huneyn’de yaşayan Hevâzin kabîlesi ile
Tâif’te oturan Sakîfoğulları hazmedemediler. Müslümanların üzerine hücûm etmeye
karar verdiler. Bunun için büyük bir ordu hazırladılar. Bir ölüm-kalım savaşına
çıkmışçasına her şeylerini birliktele­rine aldılar. (İbn Hişâm, es-Sîre, IV, 65; İbn Sa‘d, et-Tabakât, II, 150)

Durumdan
haberdâr olan Resûl-i Ekrem (s.a.s.), ordusuna Mekke’den iki bin kişi daha
katarak onların üzerine yürüdü. İslâm ordusu her bakımdan müthişdi. Göz
kamaştırıcı bir ihtişamla Huneyn’e doğru ilerliyordu. Herkes, şimdiye dek böyle
techîzat ve teşkîlâtlı kalabalık bir ordunun Arabistan’da görülmediğini
düşünüyordu. Bu durum, ashâb-ı kirâmın gönlünü bir an gurûra sevk edip: “Böyle
bir ordu aslâ yenilmez!” diyerek düşmanı küçümsemelerine ve maddî güce rağbetle
gâlibiyete mutlak gözüyle bakmalarına yol açtı. İşte bu bir anlık gurur ve
ucub, müslümanların ilâhî imtihâna tâbî tutulmalarına se­bebiyet verdi:

İslâm
ordusunun öncü kuvvetleri, Huneyn’e girilen dar yollarda kendilerinden emîn bir
biçimde ilerlerken, sabahın alacakaranlığında âniden pusuya düşürüldüler. Büyük
bir panik zuhûr etti. müslümanlar, üzerlerine yağmur gibi yağan oklar
karşısında durakladı­lar. İslâm ordusunda, tereddüt ve telâş dolu bir
dağınıklık ve bozulma baş gösterdi. Bu, arkadan gelenlere de sirâyet edince,
müslüman safları çözülüp geriledi. Hevâzin ve Sakîf kabîleleri de onları tâkibe
koyuldu.

O
dehşetli hengâmede yerinden ayrılmayan, sürekli olarak olarak düşmanın üzerine yürü­yen
ve bindiği hayvanı dâimâ ileri sürerek kendisini düşmanın ortasına atan yalnız Allah
Resûlü (s.a.s.) oldu. O gün Efendimiz, eşsiz bir cesâret ve şecaat nümûnesi
sergiledi. Hattâ amcası Hz. Abbâs ve Ebû Süfyân b. Hâris, onun mübârek cânının
tehlikeye düşmemesi için hayvanının dizginini tutmuşlar, daha fazla
ilerlemesine mânî olmaya çalı­şıyorlardı. (Müslim, Cihâd 76)

Diğer
taraftan, İslâm ordusunun karışıklığı devam etmektedu. Aralarında “Bugün sihir
bozuldu” diye feryâd edenlerden; “Bu bozgunluğun arkası denize kadar alınamaz!”
diyenlere kadar bir çok ye’se kapılanlar vardı. Mekkelilerden bâzılarının
içinden da: “Peygamber öldü. Araplar eski dinlerine dönecekler!” diye
şâyialar duyu­luyordu. Oysa Peygamberimiz (s.a.s.) sağ idi ve düşmana mukâ­vemet
göstererek hayvanının üzerinde dimdik durmaktaydı. Allah’a tevekkül ve teslîmi­yet
hâlinde ashâbına şöyle sesleniyordu:

“–Ey Ensâr! Ey Muhâcirler! Ey Allah’ın kulları! Buraya geliniz!
Ben Allah’ın kulu ve peygamberiyim!..”

Sonra
gür sesli olan amcası Hz. Abbâs’a işaret buyurarak, İslâm ordu­suna seslenmeye devam
etmesini istedi. Abbâs (r.a.)’ın yüksek sesle: “Ey Akabe’de bey’at edenler! Ey
Rıdvân ağacı altında söz verenler! Koşun, Allah’ın Resûlü burada!..” diyerek
seslenmeye başladı. Nidayı duyan sahâbe-i kirâm Efendimiz’in yanına koştu.
Böylelikle Peygamberimiz’in yanında saf tutmaya başlayan mü’min gönüller, içine
düştük­leri korkudan sıyrılarak huzur ve sükûnete erdi. Yavaş yavaş Allah’ın
lutfuyla bütün İslâm safları derlenip toparlandı. Bundan sonra Allah Resûlü (s.a.s.),
ellerini yüce dergâha açıp:

“Allahım! Bana olan zafer va‘dini ihsân buyur!” niyâzında
bulundu.

Tıpkı
Bedir savaşındaki gibi yerden mübârek elleriyle bir avuç toprak alarak düşman
saflarına doğru attı ve ashâb-ı güzîne:

“–Haydi şimdi tam bir içtenyet ve gayret içinde hücûm edin!” buyurdu.
(Müslim, Cihâd, 76-81; Ahmed b. Hanbel, Müsned,  III, 157, V, 286; İbn Hişâm, es-Sîre, IV, 72; Vâkıdî, el-Meğâzî, III, 897-899)

Bu
defâ İslâm ordusu, savaş yeni başlarcasına bir hızla müşriklerin üzerine
saldırdı. Yaptıkları şiddetli hücûm ve hamlelerle kısa bir sürede düşmanı perişan
edip hüsrâna uğ­rattılar. Sadece dört şehîd verilmiş, buna karşılık
müşriklerden yetmiş yaşamını kaybettirülmüştü. Düşman öyle mağlûb edilmişti ki, onların
savaş meydanına getirdikleri her şey müslüman­lara kalmıştı. Ele geçen ganimetin
hadd ü hesâbı yoktu. (İbn Hişâm, es-Sîre, IV, 79)

Şüphesiz
ki bu hâl, yüce Allah’ın mü’minlere nasîb buyurduğu büyük bir lutfu ve ik­râmı
idi. Çünkü onlar, ilk etapta yenilmiş durumda iken netîcede Resûlullah (s.a.s.)’in
şecaat, cesâret, îtidal ve Cenâb-ı Hakk’a gönülden ilticâ ve niyâzıyla zafere
nâil olmuşlardı.

Nitekim
o gün müşrik saflarında olup da sonradan iman edenler, Allah Teâlâ’nın
mü’minlere olan bu yardımını ifade sadedinde, kendilerine, o âna kadar hiç
görmedikleri kimselerin hücumda bulunduklarını hayretle îtirâf etmişlerdir. (Ahmed
b. Hanbel, Müsned, V, 286; Heysemî, Mecma‘u’z-zevâid,
VI, 182-183; İbn Hişâm, es-Sîre, IV, 79)

Huneyn
savaşının ardından, Sakîf kabilesinin reisi ve 1düşman ordularının başkumandanı
Mâlik b. Avf en-Nadrî ile birlikte daha birden fazlaları müslüman oldu. Allah onlara
küfürden dönüp doğru yolu bulma nimetini lütfetti. müslüman olmayıp şirk içinde
kalanlarla alakalı ise, onların Mescid-i Haram’a yaklaşmalarını yasaklayan yeni
hükümler indi:

Tevbe Suresi tefsiri için tıklayınız…

Kaynak: Ömer Çelik Tefsiri

Tevbe Suresi 26. ayetinin meal karşı karşıya geldirması ve diğer ayetler için tıklayınız…