Hûd Suresi 7. Ayet Meali, Arapça Yazılışı, Anlamı ve Tefsiri

Hûd Suresi 7. ayeti ne anlatıyor? Hûd Suresi 7. ayetinin meali, Arapçası, anlamı ve tefsiri…

Hûd Suresi 7. Ayetinin Arapçası:

وَهُوَ الَّذ۪ي خَلَقَ السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضَ ف۪ي سِتَّةِ اَيَّامٍ وَكَانَ عَرْشُهُ عَلَى الْمَٓاءِ لِيَبْلُوَكُمْ اَيُّكُمْ اَحْسَنُ عَمَلًاۜ وَلَئِنْ قُلْتَ اِنَّكُمْ مَبْعُوثُونَ مِنْ بَعْدِ الْمَوْتِ لَيَقُولَنَّ الَّذ۪ينَ كَفَرُٓوا اِنْ هٰذَٓا اِلَّا سِحْرٌ مُب۪ينٌ

Hûd Suresi 7. Ayetinin Meali (Anlamı):

Sizi imtihan edip hanginizin daha güzel amel işleyeceğini görülmektedirmak için gökleri ve yeri altı günde yaratan O’dur. Arşı ise önceden su üzerinde idi. Buna rağmen şayet: “Siz öldükten sonra kesinlikle diriltileceksiniz” diyecek olsan, inkâra saplananlar muhakkak: “Bu düpedüz bir büyüden başka bir şey değil” derler.

Hûd Suresi 7. Ayetinin Tefsiri:

Allah
Teâlâ, gökleri ve yeri altı günde yani sürelerini aklımızla belirlememiz olabilecek
olmayan altı kozmik devirde yarattı. (bk. A‘râf 
7/54)Bunları yaratmaya başlamadan evvel
arşı ve suyu yaratmıştı. “Arşı ise önceden su üzerinde idi” (Hûd 11/7)
ifadesi buna tasvir eder.Lakin bu ikisinden hangisinin önceden
yaratıldığına dair bir bilgi yoktur. Resûlullah (s.a.s.) yaratılışın başlangıcı
ile ilgili şöyle buyurur:

“Allah
vardı, O’ndan başka hiçbir şey yoktu. Arşı da su üzerinde idi. Daha sonra
gökleri ve yeri yarattı ve Levh-i Mahfuz’da her şeyi yaz­dı.” (Buhârî,
Bedü’l-Halk 1)

“Allah’ın
arşınının su üzerinde olması” mes’elesi;

›    Zaman

›    Su

›    Arş
kavramları yönünden incelendiğinde, bundan farklı yorumlar
çıkarılabilmektedir.

Eğer
âyette kastedilen zaman kâinatın yaratılışından önce ise, o takdirde “su”
kelimesinin burada bir istiareden ibaret olduğunu ve arş gibi onun da gerçek
niteliğini bilemeyeceğimizi kabul etmemiz gerekir. Kâinatın ilk yaratılma
aşamalarında ise, bizim dünyamızın “su” kavramına bi hayli yaklaşmış oluruz.
Çünkü bugün bilim dünyasının ortak kanaati haline gelmiş ve bi hayli ciddi
ispatlarla desteklenen teoriler, kâinatın sıfır hacim ve sonsuz yoğunlukta,
trilyonlarca derece sıcaklıkta bir kozmik çorbadan yaratılmış olduğu ve daha
sonra da sıra sıra atom parçacıklarının inşa edildiği yönündedir. Buna göre
kâinatın ilk dönemlerinde, madde bütünüyle hidrojen çekirdeklerinden ibaretti
ki, hâlen de kâinattaki maddenin dörtte üçünün hidrojenden ibaret olduğu
hesaplanmaktadır. Hidrojen ise suyun hammaddesidir; kelimenin kökü “su”dan
gelmekte ve hidrojen adı da “suyu doğuran” anlamını taşımaktadır. Bu açıdan
yaklaşıldığında, kâinatın uzun çağlar boyunca ağırlıklı olarak hidrojen
üzerinde tecelli eden ilâhî irade ile şekillendiğini ve suyun hammaddesi ile
göklerin ve yerin yaratılarak bugünkü hâlini aldığını aktarabiliriz. Eğer
âyetteki ibâre “yerin yaratıldığı” zamana işaret ediyorsa, bu kez, bizim
bildiğimiz suya iyice yaklaşmış oluruz. Her üç halde de suyun yaratılış için
taşıdığı önem âşikârdır. “Arş” kelimesine gelince, Allah’ın kudret ve
hâkimiyetini ifade etmesi itibariyle bu kelimenin su ile ilişkisi de açıktır.
Çünkü Allah’ın ilim, irade, kudret ve rahmetinin eserleri, bütün ihtişamıyla,
hayat üzerinde kendilerini göstermektedir ve hayatta suya bağlıdır. Nitekim
Enbiyâ sûresi 30. âyette buna açıkça işarette bulunulmuştur. (Kandemir ve
diğerleri, s. 750-751)

Arşın,
suyun, göklerin, yerin ve bunlarda bulunan her şeyin yaratılma maksadı, akılla
donatılıp sorumlu kılınan insanı imtihan etmek ve bunlar içinde en güzel amel
işleyenleri seçip görülmektedirmaktır. Efendimiz (s.a.s.)’in beyânıyla: “Hangisinin
akılca en güzel, Allah’ın haram kıldığı şeylerden sakınmada en müttaki, O’nun
taatine koşmada en süratli olduğunu belirlemektir.” (Suyûti, ed-Dürrü’l-Mensûr,
IV, 404) Buna göre aklı, yenip içilecek rızkı değil, yaratılışın esas hikmeti
olan en güzel amelin hangisi olduğunu tespit ve onun yapılması istikâmetinde
kullanmak gerekir. Çünkü Cenâb-ı Hak bu nimetlerin hepsini bir hikmete bağlı
olarak ihsan buyurdu. İnsanlar, dünya çapında bunlarla imtihan olunacak, öldükten
sonra dirildiğinde bu imtihanın neticesine göre bir muameleye tabi
tutulacaktır. Bunun, hayat ırmağının akacağı mecburi bir mecrâ ve içine
döküleceği zaruri bir son olduğunda şüphe bulunmamakla birlikte, akıl ve
iradelerini küfür katranıyla iyice kapatmış olanlar bu gerçeği kabul etmez ve
bunun, gerçekle alakası olmayan apaçık bir düzmece olduğunu söylerler. Bu
hakikatleri haber veren Kur’an’ın, cahil insanları aldatmak, onları dünya
zevklerinden ve nefsânî hürriyetlerden mahrum bırakmak suretiyle üzerlerinde
baskı kurmak için uydurulmuş bir hile, bir oyun ve düzmece bir söz olduğunu
iddia ederler. Çünkü onların anlayışına göre ölenin bir daha dirilmesi olacak
şey değildir. Bu nedenle müşrikler, farklı zamanlarda Peygamberimiz (s.a.s.) ile alay
etme niyetiyle başlarına helak edici musibetler getirmesini istiyorlar;
bekledikleri musibet hemen gelmeyince de yine alayvârî bir biçimde: “Ne oluyor,
niçin azap gelmiyor? Onu alıkoyan, gelmesini engelleyen nedir?” diyorlardı.
Halbuki acele etmelerine gerek yoktur. Çünkü azap geldiğinde onları her yönden
çepeçevre kuşatacak ve kimsenin bunu onlardan geri çevirmeye gücü
yetmeyecektir.[1]

İnsana
gelince o, kendine güvendiği kadar çok kuvvetli ve dayanıklı bir varlık değildir.
Ölüm, toplu helak, kıyâmet gibi büyük felaketler şöyle dursun karınca ısırması
gibi en ufak bir sıkıntı bile onun dengesini bozmaya ve ümitsizliğe düşmesine
yeter:

Hûd Suresi tefsiri için tıklayınız…

Kaynak: Ömer Çelik Tefsiri

Hûd Suresi 7. ayetinin meal karşı karşıya geldirması ve diğer ayetler için tıklayınız…